โลจิสติกส์เป็นหนึ่งในกลุ่มอุตสาหกรรมเป้าหมายสู่การพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศไทย อีกทั้งยังเป็นอุตสาหกรรมที่สนับสนุนกลุ่มอุตสาหกรรมอื่นๆ ให้สามารถส่งมอบสินค้าและบริการไปยังลูกค้าได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่รายงานโลจิสติกส์ของประเทศไทยประจำปี 2560 (สํานักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, 2560) กลับพบว่า ต้นทุนโลจิสติกส์ของประเทศไทย คิดเป็นสัดส่วนร้อยละ 13.90 ของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ ณ ราคาประจำปี (Normal GDP) ในขณะที่ค่าเฉลี่ยจากทุกภูมิภาคของโลกมีสัดส่วนต้นทุนโลจิสติกส์ต่อ GDP มีเพียงร้อยละ 10.9 นอกจากนี้ ประเทศที่พัฒนาแล้วและเขตบริหารพิเศษที่เป็นศูนย์กลางของโลจิสติกส์ในภูมิภาคเอเชีย อย่างเช่น ญี่ปุ่น สิงคโปร์ เกาหลีใต้ ฮ่องกง และไต้หวัน มีสัดส่วนต้นทุนโลจิสติกส์ต่อ GDP ต่ำกว่าร้อยละ 10 ด้วยเหตุนี้ ประเทศไทยจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งในการลดต้นทุนโลจิสติกส์

การปฏิรูปโลจิสติกส์ด้วยนวัตกรรม ผ่านการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสู่การเป็นระบบอัตโนมัติแบบครบวงจร (LOGISTICS INNOVATION) สามารถลดต้นทุนโลจิสติกส์ของประเทศไทยได้อย่างมีนัยสำคัญ อย่างไรก็ตาม ระบบอัตโนมัติหนึ่งๆ ไม่ได้เหมาะกับทุกๆ ลักษณะงาน และระบบอัตโนมัติหนึ่งๆ ไม่ได้เหมาะกับทุกๆ องค์กรเช่นกัน เนื่องด้วยข้อจำกัดด้านอุปสงค์ (ปริมาณและประเภทของสินค้าและ/หรือบริการที่ลูกค้าต้องการ) ด้านทรัพยากร (กำลังคน วิธีการทำงาน พื้นที่ทำงาน ปริมาณและประเภทของวัตถุดิบ) และด้านงบประมาณเป็นสำคัญ ดังนั้น การพัฒนานวัตกรรมโลจิสติกส์แบบครบวงจร สนับสนุนการตัดสินใจในการลงทุนของกลุ่มลูกค้าเป้าหมาย และการสร้างระบบอัตโนมัติแบบครบวงจรของนักบูรณาการระบบ (System Integrators)